«Μόνο σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της»

Η ανταπόκριση στην έκκληση για άμεση βοήθεια προς τους πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην περιοχή του Αλμυρού , δεν ήταν ανέλπιστη. Εκατοντάδες πολίτες της περιοχής μας ανταποκρίθηκαν αυτοστιγμεί για παροχή επισιτιστικής βοήθειας δείχνοντας ότι το χέρι που τους έσωσε στα νησιά του Αιγαίου παραμένει απλωμένο γι αυτούς σε όλη την επίπονη διαδρομή τους. Σε έναν άγνωστο προορισμό αλλά σε κάθε περίπτωση πιο σίγουρο από το βέβαιο νεκροταφείο που έχουν μετατραπεί οι χώρες τους, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωντανή εμπειρία εμπεριέχει ένα συγκλονιστικό συναίσθημα. Εμείς εγγόνια προσφύγων, τα είχαμε διαβάσει, δει μόνο σε φωτογραφίες ή ακούσει σε προσωπικές αφηγήσεις. Τεράστια καραβάνια ξεκληρισμένων. Μοιάζει ολόκληρη η ιστορία να ξεδιπλώνεται καρέ-καρέ με μια μηχανή αντιστροφής του χρόνου.  Είναι αλήθεια ότι «μόνο σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της.» Η ανθρωπότητα παρά τα γιγαντιαία βήματα για την ίδια της την χειραφέτηση και απελευθέρωση, ενσωματώνει ταυτόχρονα και την πρόοδο για την ίδια της τη καταστροφή.

Όσοι γνώρισαν τις ιαχές της ένδοξης Ενωμένης Ευρώπης, αναγνωρίζουν ότι σήμερα σωριάζεται νεκρή μπροστά στα μάτια τους. Φράχτες, ναρκοπέδια, συρματοπλέγματα, χώροι μαζικού εγκλεισμού, πλήρης περιφρόνηση στην ιστορία του κάθε ανθρώπου γιατί ο πρόσφυγας αντιπροσωπεύει τη «γυμνή ζωή», τον άνθρωπο που δεν έχει δικαιώματα. Όσες ταυτοποιήσεις και ταξιδιωτικά έγγραφα κι αν κάνουν οι μηχανισμοί της Σένγκεν, ο Άλλος, παραμένει ξένος κι επικίνδυνος γιατί όχι πια στις παρυφές της κοινωνίας αλλά μέσα στην καρδιά των μητροπόλεων του καπιταλισμού έχει ήδη εγκατασταθεί ένας πληθυσμός αποκλεισμένων.

Οι πολίτες, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, κινήσεις πόλης και σωματεία που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα για άμεση βοήθεια προς τους πρόσφυγες δεν διακατέχονται από τον άυλο φράχτη του λόγου των ανθρωπιστικών οργανώσεων (κρατικών ή ΜΚΟ) που οργανώνουν την απολίτικη λατρεία στην επιβίωση. Αναζητούμε αγωνιζόμενοι εδώ και καιρό την ίδια την ανθρώπινη ζωή και όχι την επιβίωση που μας προσφέρουν. Κάθε μικρή ή μεγάλη βοήθεια στους πρόσφυγες είναι μια βαθιά πολιτική πράξη, μια ενεργητική στάση ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, το πόλεμο, τα κλειστά σύνορα, τους φράχτες, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, τις συνέπειες της κρίσης.

Η διατήρηση της "κανονικότητας" της ζωής, μια κανονικότητας που επιβάλλουν οι τράπεζες, το κεφάλαιο, οι αγορές, απαιτούν να υφίσταται ο «επικίνδυνος» πρόσφυγας, μετανάστης με χαρτιά ή χωρίς αυτά, ο άνεργος, ο αποκλεισμένος. Το πλαίσιο συμμόρφωσης των πληθυσμών είναι η επίδειξη της τύχης ολόκληρων λαών και κοινωνικών ομάδων, η ύπαρξη μιας μάζας ζωντανών-νεκρών, φαντασμάτων της ζωής, στις παρυφές της ζωής των "κανονικών".

Η πολιτική της κυβέρνησης στους πρόσφυγες, μιας πολιτικής απόδοσης εγγράφων για να φύγουν μια ώρα γρηγορότερα, αγνόησε κι αγνοεί ότι η χρεοκοπία της χώρας το 2010 ήταν η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που ήδη βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας με τα κλειστά σύνορα, μετά από 8 χρόνια παγκόσμιας κρίσης, είναι το αδύνατο της ένωσης των λαών της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία του κεφαλαίου, την όξυνση της αντίφασης ανάμεσα στη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και τη βάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού, το έθνος-κράτος.

Απέναντι σε όλη την εθνικιστική μισαλλοδοξία που απλώνεται σαν ιός στην καταρρέουσα Ευρώπη, το να απλώνουμε το χέρι μας στους πρόσφυγες από τα νησιά του Αιγαίου, την περιοχή μας και σε ολόκληρη τη χώρα είναι η συνέχεια μιας συνεπούς πράξης αντίστασης του λαού μας στις συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

25/2/2016

Γιάννης Χατζηγιάννης

Εργαζόμενος στο ΙΚΑ Βόλου